O,O, Den Haag, Mooie stad achter de duinen

,,Omdat mijn broertje Bart er een documentaire over heeft gemaakt. Hij sprak onlangs Harrie Jekkers weer eens, vroeger de zanger van het Klein Orkest. Bart leek het mooi om eens terug te kijken op O,O, Den Haag. De historie, de betekenis, samen zoeken naar een verklaring voor het grote Haagse gevoel dat het lied oproept. Jekkers was meteen akkoord.’’

,,Nou, ik woon al veel langer in Utrecht dan de 19 jaar die ik in Den Haag heb doorgebracht. Maar ik kom er nog heel veel, hoor. Dan loop ik door de straat waar ik geboren ben, slenter over het Rijswijkseplein of eet een haringkie in Scheveningen. Toch ben ik met de jaren een Utrechter geworden. Ik zat een jaar of vijf geleden in de Galgenwaard tijdens FC Utrecht – FC Den Haag. De thuisclub stond tien minuten voor het einde met 1-3 achter en FC den haag was beter. En toch bleef ik voor de FC. Toen wist ik het: ik ben Utrechter. Dat wordt me trouwens in Haagse kringen niet in dank afgenomen.’’

,,We woonden in Utrecht lang samen in hetzelfde huis bij het Wilhelminapark. Hij leraar, ik beginnend journalist. Zoals dat met vele vriendschappen gaat, is er wat afstand ontstaan. Harrie woont al vele jaren in Spanje, maar heeft wel een tweede huis in Utrecht. In december zagen we elkaar weer eens en dronken bier in café De Zaak. Dat was erg aangenaam.’’

,,Het was in 1981. Ik vierde mijn 30ste verjaardag in werfkelder De Catacomben. Harrie had het lied speciaal voor mij geschreven en speelde het met de drie anderen van het Klein Orkest. Het was meteen een succes. Kort erna zongen ze het ook in een jongerencentrum in de Schilderswijk. Zelfde effect. Te leuk dus om er niet meer mee te doen, maar Harrie wilde dat niet. Het nummer was te plat volks voor het Klein Orkest dat mooie, poëtische, soms maatschappijkritische liedjes maakte.’’

,,Ja. Henny de Jong, technicus van het Klein Orkest, stond op het hoesje van de single en hij ging het nummer playbacken voor tv. Ook een Hagenees die in Utrecht woont trouwens.’’

,,Ja. En Bart zelf doet de interviews. Dat Haagse gevoel komt er heel sterk in naar voren. Knappe van het liedje is dat het ook appelleert aan het verlangen naar vroeger, naar de stad die er niet meer is. Het is verdrietig melancholisch, maar ook heel mooi. En taalkundig in al z’n eenvoud briljant. Neem: ‘never nooit meer’. Ik denk dat het door dit lied in onze taal terecht is gekomen.’’

,,Het zorgde voor melancholie vanwege de vervlogen jeugd, ontroering als de supporters van FC Den Haag op de tribune het nummer zingen, kippenvel als ik zie dat zowel mensen op de markt in de Schilderswijk als ook op de chique Frederik Hendriklaan het hun volkslied noemen. Zelfs Hagenezen met een niet-Westerse achtergrond kennen het voor een deel. En Bart brengt dat allemaal prachtig in beeld.’’