Hamdi kijkt niet naar afkomst maar naar de toekomst

Mohammed Hamdi (36) ziet zichzelf niet als Marokkaan of Nederlander, maar als directeur van FC Den Haag. Want het gaat niet om afkomst, maar om waarheen je wilt.

Natuurlijk wilde Mohammed Hamdi vroeger voetballer worden. Bij Tonegido, in Voorburg, speelde hij in het tweede elftal. ‘Voor het eerste was ik niet goed genoeg. Op mijn twintigste kreeg ik een nare blessure en stopte ik.’

En toen dacht je: ik word algemeen directeur van een voetbalclub?

‘Eerst deed ik trainersopleidingen, bij DHC in Delft was ik hoofd jeugdopleidingen. Tot ik bedacht: ik kan ook managementopleidingen volgen.’

In de zomer van 2019 werd Mohammed Hamdi algemeen directeur bij FC Den Haag. ‘Daar werkte ik vijf jaar geleden al, in een commerciële functie. Ik weet nog dat ik er voor de laatste keer wegreed, omdat ik een andere baan had. Toen dacht ik: wat zou het mooi zijn om hier ooit terug te komen als algemeen directeur.

‘Ik heb een groeiplan uitgestippeld om daadwerkelijk die kant op te kunnen. Daarna was ik afhankelijk van timing. Kwam de positie vrij die ik wilde? Bij FC Groningen is Hans Nijland meer dan twintig jaar directeur geweest. Dan kun je alle gerichte stappen zetten, maar die positie zul je niet krijgen.’

Je bent in Nederland de enige directeur van een professionele voetbalclub met een migratieachtergrond. Had je een rolmodel?

‘Een rolmodel in de zin van iemand zoals ik die dit eerder heeft gedaan, nee, die was er niet. Dan weet je dus niet of het haalbaar is. Dat maakt het juist een fantastische uitdaging. Mijn vader was een rolmodel. Hij kwam van Marokko naar Nederland en ontwikkelde zich door tot hij een koninklijke onderscheiding kreeg van de burgemeester van Leiden.’

Wat deed hij?

‘Mijn vader begon als schoonmaker in ziekenhuizen en klom op naar maatschappelijk werker. Daar hielp hij Marokkanen met juridische vraagstukken of als een begrafenis moest worden geregeld.’

Naar wie keek je verder op?

‘In die tijd had je een paar Marokkaanse voetballers in Nederland. Ik keek ook op naar mijn broer, die in de amateurtak speelde van Feyenoord. Hij had het talent en de drive. Helaas brak hij niet door. In Leiden zei iedereen: dat wordt hem, de nieuwe ster.’

Eind vorig jaar werd jouw functioneren bij FC Den Haag besproken op tv, in Veronica Inside. Een citaat van Johan Derksen: ‘Die buitenlandse meneer, waarom heet hij niet gewoon De Jong?’

‘Dat heb ik niet meegekregen, maar ik ga ervan uit dat het als geintje was bedoeld. Het doet mij in ieder geval weinig. De mensen in mijn omgeving zijn belangrijk, mijn gezin. Verder mag iedereen een mening over me hebben, dat is het mooie aan Nederland.’

Ben je ooit anders behandeld dan een De Jong?

‘Al kwam ik het tegen, dan zou ik er niet bij stilstaan, daarmee heb je alleen jezelf. Continu bezig zijn met wat anderen vinden, dat is een teken van zwakte. Je moet een plan hebben en een goed team om je heen. Dan kan niemand je iets maken. Je moet onverstoorbaar zijn. Afkomst is voor mij niet relevant. Waar wil je heen, wat is je visie, hoe ga je vooruit? Daar gaat het om.

‘Ik merk dat mijn afkomst een item is. Mensen vragen: wat vind je ervan dat je de enige bent? De voetballers zijn gemengd en de bestuurders niet, wat is je mening daarover? Mijn antwoord is dan: je kunt kijken naar hoe het is en je erbij neerleggen. Maar je kunt ook denken: ik ga keihard werken voor degenen die het graag willen en het niet kunnen. Ik zorg dat ik een voorbeeld word.

‘Misschien is het een mijlpaal dat ik algemeen directeur ben, daarmee houd ik me niet bezig. Ik moet de club omhoog helpen. Dat is belangrijk – niet dat ik de eerste Marokkaan ben. Het enige relevante hieraan: ik ben opgegroeid met twee culturen, dat is een voordeel. Mijn empathisch vermogen is groter. Dan heb ik ook nog in Abu Dhabi gewoond. Dat neem je allemaal mee.’

Je was directeur bij de voetbalclub Al-Jazira. Zagen ze jou in Abu Dhabi als een Nederlander of Marokkaan?

‘Allebei niet. We werkten met negentien nationaliteiten en dat ging uitstekend. Het ging om de persoon, niet om zijn achtergrond. Als je je kunt schikken naar de normen en waarden is Abu Dhabi een veilig en tolerant land.’

Vroeg je weleens iets over de mensenrechten in dat land?

‘Daarin heb ik me niet verdiept, het was voor mij geen onderwerp. Ik was alleen bezig met mijn werk.’

Naar welke normen en waarden moest je je schikken?

‘Vrijdag en zaterdag ben je vrij, dat is het weekend. Vrijdag ga je naar de moskee, of iets met het gezin doen. Op die dag naar collega’s bellen om te pushen dat iets moet gebeuren, dat is not done. Er wordt vijf keer per dag gebeden. Discussie over religie was er niet. Abu Dhabi is niet een land waar je je mening moet ventileren, die moet je voor je houden. Als ik iets zou zeggen wat jou kan kwetsen, dan doe ik het niet.’

Bad jij vijf keer per dag?

‘Dat doe ik ook in Nederland. Alleen doe ik het hier thuis, niet op de club. Religie is privé, dat moet je zo houden.’

Bron: volkskrant