Dronken van euforie en plezier, naar knock-out in het gras. Was het bij FC Den Haag ooit anders? De avond van verslaggever Michiel van Gruijthuijsen, die samen met zijn broer en vader in het stadion zat. Het had zó mooi kunnen zijn.
‘Heb je gevochten?’, vraagt mijn vader. Het gezicht van de tiener naast hem in de rij zit onder de schaafwonden. Het ‘gat’ in zijn kin heeft hij zelf maar dichtgeplakt. De avond ervoor ‘iets’ te veel gedronken, vertelt hij. ,,Als ik naar het ziekenhuis ga, moet ik FCDH misschien missen. Ik ga maandag wel, hoef ik tenminste niet naar school.”
Als sportverslaggever en voetballiefhebber bezocht ik honderden wedstrijden in binnen- en buitenland, op amateur en op professioneel niveau. Ik was bij huldigingen, promoties, titelwedstrijden en dus bij verziekte feestjes. Ben als geboren Hagenees, Hagenaar zo u wil, meer dan bekend met het ‘schuim op die bekken’ en ‘bloed aan je schoenen’.Maar dit, dit heb ik nooit eerder meegemaakt.
Hartslag
Als ik het stadion nader, stijgt mijn hartslag. Elke keer weer. Maar deze keer toch net een beetje extra. FC Den Haag gáát promoveren naar de eredivisie! Na het 1-1 gelijkspel in Rotterdam kan het in de thuiswedstrijd tegen Excelsior toch niet meer misgaan? ‘FC Den Haag’ heeft al zijn pech onderhand wel achter de rug. Een degradatie, een bijna faillissement en een ontslagen trainer. Discussies over spelerspremies, een nieuwe eigenaar en dan ook nog eens puntenstraffen.
De rijen voor het Cars Jeans Stadion leken nog nooit zó lang. De muziek van de opgetrommelde artiesten was niet eerder zó opzwepend. Ik herinner me nog die schaars bezochte wedstrijden op donkere, regenachtige en koude vrijdagavonden in het Forepark.
Nu is alles anders. Op mijn vertrouwde en compleet afgeladen ‘vakkie G’ achter het doel wordt voor de laatste keer dit seizoen een spandoek onthuld. ‘1 finale, 1 doel’, staat er. Dat waren er zes, maar na de confrontaties met NAC Breda en FC Eindhoven en de heenwedstrijd in Rotterdam volgt nu de finale der finales.
De bekende FCDH-fan Marokkaanse Koos zweept het publiek achter het doel nog maar eens op. ‘Love you Den Haag, we do!’ zingt hij. Vlak na rust staan ‘we’ met 3-0 voor. Supporters zijn dronken van geluk. Anderen van de vele liters bier die ze achterover slaan. De fanatieke spreekkoren worden ingewisseld voor omhelzingen en schouderklopjes. Dol van plezier klimmen ze vanuit de grachten het veld op.
Maar wat er daarna gebeurt? Dat vraag ik me een dag later nóg af. Ik pak de samenvatting er nog maar eens bij. Waarom kreeg Tyrese Asante precies de rode kaart? En Michael Chacon? Waarvoor waren al die VAR-momenten? ‘Waar is die scheidsrechter mee bezig!’ roept mijn broer.
Het wordt 3-3, 4-3 dan toch weer 4-4. Dan een zenuwslopende penaltyserie. In één klap is het klaar. Niet FCDH, maar Excelsior promoveert naar de eredivisie. De Rotterdamse spelers sprinten de spelersgang in, op de vlucht voor aanstormende relschoppers. Voor het eerst zie ik de mobiele eenheid en de aanhoudingseenheid op een voetbalveld.
Drank en drugs
De strijd gaat buiten het stadion verder. Op het Heldenplein loopt een horde jongeren onze kant op. Opgedreven door politiebusjes, door galopperende paarden en blaffende honden. Er klinkt een oorverdovende knal. Drie meter verder stijgt de rook van een vuurwerkbom op. Daarnaast ligt een man languit met zijn gezicht in het gras. Geraakt door het vuurwerk? ‘Hij reageert nog’, roept iemand. ‘Lam van de drank en drugs, denk ik.’
Even verderop propt iemand zijn gele T-shirt in een vuilnisbak. Hij houdt er een aansteker bij. Langzaam verbrandt de Haagse droom op promotie. ‘Wat een puinhoop’, verzucht mijn vader.
Bron: ad