You’ll never walk alone. Wie durft het te zingen voor Thomas Verheydt? Ik niet. Deze FCDH-speler is zo’n beetje de enige waarvan we weten dat ‘ie komend seizoen bij onze club speelt. De rest vliegt uit gelijk een zwerm zwaluwen uit het nest. De ene na de andere speler wordt nu al verkocht of kiest zelf de kuierlatten.
Hoezeer ik het de Rotterdammers ook gun, het doet een Haags voetbalhart pijn te beseffen dat wij verder weg zijn van zo’n historisch kampioensfeest dan ooit. De beelden van een zinderende Coolsingel vervullen een Hagenees met weemoed – naar een tijd die wij nooit gekend hebben. De gewonnen wedstrijd tegen West-Ham United (1976) is zo’n beetje het laatste gedenkwaardige wapenfeit. Zeker, ADO is ook landskampioen geweest. In 1942 en 1943. Een zieke geest zou zeggen: ‘Zonder de Duitsers was het niet gelukt.’ Het is zelfs schier onvoorstelbaar dat een voetbalfeest hier zou plaatsvinden. In Rotterdam werd gister een stammenfeest gevierd met supporters uit alle windstreken. Uit Friesland, Limburg, Antwerpen en uit onverwachte hoek.
Een tv-verslaggever van TV Rijnmond trof Tim, van een jaar of tien. ‘Waar kom jij vandaan?’ ‘Amsterdam.’ ‘Hoe komt dat?’ vraagt de verbaasde journalist. Tim antwoordt met onvervalste Amsterdamse tongval: ‘Omdat eigenlijk mijn vader ook een Feyenoordfan is en hij heb mij goed opgevoed.’ ‘Heb je de juf verteld dat je de Feyenoordgriep hebt?’ ‘Nee, ik heb gewoon gezegd dat ik ziek ben, maar ze weet het vast wel.’ Tim mag weer gaan genieten van het feest, maar niet voordat de verslaggever hem vraagt de pesterige zin af te maken die door heel Nederland golft, landelijk, regionaal en viraal: ‘En we weten het: helemaal niets….’ ‘In Amsterdam’, maakt Tim ‘m af. Veel verder dan een aansteker zijn ze daar inderdaad niet gekomen.
Op de Coolsingel viert de Feyenoordselectie flink feest met honderdduizenden fans. De ster van het elftal, Orkun Kökçü, heeft niet z’n enkelbanden gescheurd maar wel zijn stembanden. Hij gromt als een zombie. Datzelfde lot is ook Lee Towers beschoren. Hij perst er wonderwel nog een paar zuivere noten uit.
Nadat de kampioensschaal wel duizend keer omhoog is gegaan en gefotografeerd loopt het feest ten einde. En wij? Wij zitten nog steeds in de wachtkamer van eigenaar David Blitzer. Het ontbreekt aan duidelijkheid, visie, daadkracht en communicatie. Ik krijg visioenen uit het verleden. Hebben we deze Wangprestatie al niet eerder meegemaakt?
Bron: ad