Kishna: ‘Ik heb een hoop gemist, maar er is nog genoeg wat komen gaat’

Na een blessure van 1168 dagen mocht Ricardo Kishna zich eerder dit jaar weer voetballer noemen. In een rampseizoen waarin de Haagse club degradeerde, was zijn rentree een lichtpuntje. Het begin van dit nieuwe seizoen moest de Hagenaar ook missen vanwege blessureleed en corona. Nu is hij terug, en strijdbaar. ‘Ik heb een hoop gemist, maar er is nog genoeg wat komen gaat.

‘Tegen VVV Venlo (2-0 winst) was Ricardo Kishna dichtbij een doelpunt. Op het moment van schieten werd de aanvaller gevloerd en promoveerde kans tot strafschop. Een week eerder was de flankspeler als aangever indirect betrokken bij een doelpunt van Thomas Verheydt. Twee keer belangrijk, maar nog niet als doelpuntenmaker. ‘Ik vind dat buitenspelers in dienst van spits moeten spelen’, erkent hij eerlijk.

‘Ik zoek niet heel bewust naar het gevoel van scoren. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het leuk om een doelpunt te maken, maar als ik vrijdag tegen Telstar samen met Verheydt alleen op de keeper af gaan, dan leg ik hem weer af. Voor mij staat het gevoel van een assist geven gelijk aan een doelpunt.’

Toch zoekt iedere voetballer naar dat ene gevoel, het gevoel van juichen na een doelpunt. Over de strafschop die Verheydt maakte tegen VVV zegt Kishna. ‘Ik had hem kunnen nemen, maar Thomas staat bovenaan op de lijst. Dus laat je zo’n bal voor de spits. Zeker voor een spits als Verheydt. Hij werkt keihard voor het team. Als er dan een strafschop komt, dan verdient hij die.

‘Voor de laatste goal van Kishna moeten we een paar jaar terug in de tijd. In november 2015 is de 26-jarige aanvaller als invaller trefzeker namens zijn club Lazio Roma in de topper tegen AC Milan. ‘Ja, dat weet ik nog. We verloren met 1-3’, zegt Kishna. ‘Hard in de linkeronderhoek. Donnarumma stond toen op doel.’

Van scoren tegen AC Milan, naar spelen tegen Telstar

Dat het zes jaar geleden is dat Kishna voor het laatst scoorde, komt onder meer door lang blessureleed aan zijn. Eerder dit jaar maakte hij na 1167 dagen zijn rentree op het veld. ‘In die periode dat je niet speelt, verander je ook als mens. Je kijkt anders naar dingen, je ervaart dingen anders. Dat vertaalt zich nu ook in groepsverband.

‘Toch is het een wereld van verschil. Zeker als Kishna vrijdagavond weet te scoren tegen Telstar. Van scoren tegen AC Milan naar scoren in een leeg stadion in Velsen. ‘Daar heb ik absoluut last van gehad. Je maakt destijds een stap naar Italië met een groter doel. Ik speelde daar voorronde Champions League, we waren een top vijf club in die tijd. Dan praat je over een serieuze club in Europa. Nu zit ik hier, en daar spreek ik geen slecht woord over, maar daar zit een groot gat tussen.’

‘In die meer dan duizend dagen dat ik niet speelde, dacht ik daar ook over na. Mijn droom, de reden waarom je ooit die stap hebt gemaakt, gaat in rook op. Het is extra pijnlijk dat het komt door dingen waar jezelf weinig invloed op heb gehad. Voornamelijk blessures. Dat doet wel wat met je’, vervolgt de aanvaller.De speler legt de druk wel op zichzelf. ‘Ik verwacht veel van mezelf, want ik verwacht dat ik hier een van de betere ben. En altijd zou moeten zijn. Je komt weliswaar van verder weg, maar je hebt ook op een bepaald niveau gespeeld. Dus je mag dat zeker van jezelf vragen. Als dat dan niet lukt, dan ben je ook teleurgesteld. Ik heb dan wel ruim duizend dagen gemist, maar je kan ook zeggen dat ik nog jonge benen heb.’

Besefmomenten

Nu Kishna weer fit is, geniet hij naar eigen zeggen weer volop van het spel, maar ook op dat gebied is hij zelfkritisch. ‘Misschien moet ik dat zelfs meer gaan doen, dat genieten. Het gaat allemaal best snel en daardoor ook snel aan je voorbij. Je speelt leuk, wint een wedstrijd en gaat weer door naar de volgende’, zegt de Haagse voetballer, voor wie zoiets lange tijd niet binnen handbereik lag.

‘Mijn vrouw herinnert mij thuis wel eens aan dat soort dingen. Als je ziet dat mijn dochter mij tegen Almere City voor het eerst in een stadion ziet voetballen, dan zegt dat genoeg. Dat zijn wel besefmomenten. Mijn dochter heeft nu niet meer de YouTube-filmpjes nodig om te zien dat ik profvoetballer ben. Ja, voor het zien van doelpunten die ik maak. Misschien is het daarom een goede reden om er weer eens één te maken.’

Bron: omroepwest