Groen-gele cultspitsen

Van Harry van Basten tot Dirty Johnny en het Rode Gevaar

Nadrukkelijk aspect van de clubcultuur van FC Den Haag is een cultvoetballer in de punt van de aanval. Afgelopen weekend liet Thomas Verheydt met zijn treffer tegen Almere City weer zien waarom dat zo goed werkt. In die even ongrijpbare als onweerstaanbare categorie spreken deze groen-gele cultspitsen het meest tot de verbeelding.

1 Remco Boere – Kousen omlaag

Niemand kon zo mooi pas aan de warming-up beginnen als de rest van het elftal van FC Den Haag daarmee al was begonnen. Niemand kon zo onnavolgbaar nu al op de plek gaan staan waar straks de bal ging vallen. Niemand liep zo ongeëvenaard met zijn kousen omlaag als Remco Boere van halverwege tot eind jaren tachtig.

2 Dmitri Bulykin – Tsaar

Hij leek niet snel, maar hij was het wel. En hij droeg tien jaar geleden een mat in zijn nek terwijl dat helemaal niet in de mode was. Maar wat stond hem dat goed. ‘De Tsaar’ had de onaantastbare uitstraling van Éric Cantona. Een enorme Baas. Hij trainde als het hem uitkwam, hij scoorde als het hem uitkwam.

3 Nicky Morgan – Eastender

Begin jaren tachtig had FC Den Haag een samenwerking met West Ham United. Als gevolg daarvan trainde Nicky Morgan doordeweeks in de East End bij West Ham en speelde hij in het weekend voor Midden-Noord in het Zuiderpark. Tsja, dat kon toen nog. Those were the days.

4 Harry van der Laan – Parmantig

‘Harry van Basten’ (ook wel: ‘De Föhn’) had niets van het rauwe en straatvechter-achtige waar menig groen-gele cultspits over beschikt. Juist dat parmantige gaf hem eind jaren tachtig, begin jaren negentig, iets van een frisse wind. Klassieke en ook stijlvolle goaltjesdief.

5 Gavin Price – Het rode gevaar

Na zijn laatste duel, in 1997, ging hij op de schouders van in Schotse rok geklede groen-gele fans van het veld. Nadat hij daarvoor als invaller een strafschop had gemist. Kom daar nu nog eens om.

6 Thomas Verheydt – Zonsverduistering

Borstkas als een vliegdekschip en een baard die je alleen maar kan omschrijven als een echte baard. Oh jee, is dat een zonsverduistering, zie je de verdedigers denken. Oh nee, het is Thomas Verheydt, halen ze opgelucht adem. Hoewel, opgelucht? Voor ze hebben uitgeademd, ligt de bal in het netje.

7 John Linford – Dirty Johnny

Een piraat met getrokken sabel op de voorplecht. Was begin jaren tachtig een dieptepass te scherp, vond ‘Dirty Johnny’ het toch mooi om even op de keeper door te glijden. Maar gleed iemand onreglementair op hemzelf door, zat de Engelsman daar ook niet mee.

8 Edwin Post – Pitbull

Als het leek of de Amsterdamse spits van begin jaren negentig ook een topjudoka had kunnen zijn, kwam dat doordat hij dat ook was. Trainer Co Adriaanse had bij PEC Zwolle al met hem gewerkt en haalde hem naar de Residentie. Voornaamste doel: als invaller nog meer de tanden in de vijandelijke verdediging zetten. Dat kon ‘De Haagse Pitbull’ als geen ander.

9 Dennis van der Heijden – Van Basten-goals

,,Hoe heet die gozer, hoe heet-ie dan???!!!”, klonk het op 14 februari 2016 wanhopig in het uitvak op Woudestein. Dennis van der Heijden was net ingevallen, maakte een paar seconden later een Marco van Basten-achtig doelpunt, maar niemand wist zijn naam om te scanderen. Hij scoorde dat duel nog een keer fraai. Alleen bleef het daarbij. Zelden werden zulke hoge verwachtingen zo niet ingelost.

10 Gábor Torma – Kruising

De zevenvoudig Hongaars international was een kruising tussen Thomas Verheydt en Edwin Post. En gedroeg zich in de persoonlijke duels dus bepaald niet als een schuimgebakje.

Bron: ad