Alsof ik die beker zelf had gewonnen

Leo van der Velde schrijft wekelijks een brief aan kleindochter Rachel (8) waarin hij haar vertelt over het Den Haag van toen.

Telkens als we langs het Cars Jeans Stadion van FC Den Haag rijden vraag je hetzelfde. ,,Hier voetbal jij toch, opa?” Je schatert iedere keer als ik roep dat ik niet dáár, maar bij de zondagveteranen van DUNO speel. Ik heb je ook wel eens verteld dat ik er, ruim drie decennia geleden, bij was toen FC Den Haag, zoals de club nog heette, ongeslagen kampioen werd van de eerste divisie. Dat ik destijds van de feestelijke huldiging op het balkon van het voormalige stadhuis in de Javastraat voor de stadsredactie verslag mocht doen. De sportredactie schreef pagina’s vol over de wedstrijd en de grandioze 1-4 winst op Eindhoven.

Als je ’s avonds tijdens het videobellen vraagt of ik zondag weer ga trainen ‘als alles normaal is’, wil ik eerst wat anders van je weten. ,,Heb je die kies, die je gisteren mobiel liet zien, nog onder je kussen gelegd? Is de tandfee nog geweest?” Eerst krijg ik te horen dat kinderen hun melktanden- en kiesjes net zo goed in het raamkozijn kunnen leggen. ,,Ik heb de kies op m’n L.O.L. huis gelegd. De tandfee heeft hem gewoon gevonden. En twee euro achtergelaten.”

De supporters zullen zich dat kampioenschap in mei 1986 als de dag van gisteren herinneren. Trainer Rob Baan, met Lex Schoenmaker en Aad Mansveld als assistenten, stuurde een ijzersterk team de wei in. Met spelers als Martin Jol, René Stam, Joop Lankhaar, Edwin Purvis, Pablo Plak, Alphons Groenendijk, Heini Otto, Marco van Alphen, Karel Bouwens, Remco Boere, Ron de Roode, Bram Rontberg, Peter van Geene, Marcel Tolsma, Arthur Dijkstra, Frans Danen en Leo Schellevis. Voorzitter Dé Stoop, ook eigenaar van liftenfabriek Starlift in Voorburg, zag de ploeg korte metten maken met de Eindhovenaren. Na de zegetocht met de bus werd FC Den Haag gehuldigd door het Haags gemeentebestuur. De Javastraat liep snel vol met zeker duizend enthousiaste supporters. Henk Patat, ook toen al, zette twee snackkarren op de stoep. De groen-gele clubkleuren overheersten op straat, terwijl een blaaskapel, geformeerd uit de drumfanfare De Residentiejagers, het ‘Lang-zullen-ze-leven’ aanhief. In de voormalige raadzaal feliciteerden bestuur en spelers elkaar. ,,Ik wil dadelijk alleen de spelers buiten zien,” zo regisseerde Stoop de balkonscène.

Scanderen

Rachel, omdat het me allemaal weer veel te lang ging duren, besloot ik een kijkje op het balkon te nemen. Daar stond ik het aantal supporters te schatten, voor het verslag. Prompt zag een stel vrienden me staan en die begonnen meteen m’n voornaam te scanderen. Omdat ik triomfantelijk mijn vuisten balde, als een soort overwinningsgebaar, namen op straat nog veel meer supporters dat geschreeuw over. Het voelde even alsof ik de kampioensbeker had gewonnen. Tot een voetbalbestuurder stevig aan m’n jas rukte en me van het balkon trok. Binnen was het nog steeds een chaos, omdat ook de echtgenotes en vriendinnen van de spelers, en sponsors van de club naar buiten wilden. Stoop stapte wel het balkon op en brulde door de microfoon dat aanvoerder Jol zou bijtekenen. Daarna maakte hij met grote tussenpozen, en met veel gevoel voor theater, de overige contracten bekend. De supporters hieven spreekkoren aan voor de zichtbaar geroerde trainer Rob Baan.

Jol hief vervolgens als eerste de beker boven zijn hoofd. Die was van de gemeente, omdat de KNVB geen beker had. Uit handen van wethouder Jack Verduyn Lunel ontvingen alle spelers ook een penning. Burgemeester Ad Havermans was erbij, evenals zijn voorganger Frans Schols en oud-wethouder Piet Vink.

Het idee van Karel Bouwens om een fles champagne op het balkon te ontkurken vond geen doorgang. In het hele stadhuis was maar één fles champagne en die werd binnen uitgeschonken. ,,Was het druk?,” vroeg de chef toen ik later het verslag ging tikken. Hij lachte wel, maar geloofde niet dat het eerste spreekkoor voor mij was.

Opa Leo
Leo van der Velde

Bron: ad